Maryś, Ty wiesz, że wszystkie Twoje słowa są... maje? Nie licząc Twoich Trzech i Psa... I też, jak Ty, wiem, że wszystko ma swój sens...
Gorąco Cie ściskam i Anioły na noc posyłam!

Maaaryś:) piękne słowo pochłonęłam jednym haustem...
a gdzie ja bym Ciebie znalazła jak nie tutaj, a być może kiedyś jechałyśmy razem pociągiem, w tym samym kierunku, w tym samym przedziale, ramię w ramię... i każda ze słuchawkami na uszach? :DDDDD

ech.... a to wszystko "po coś" to bardzo głęboka teoria i sedno praprzyczyny :D musimy kiedyś przedyskutować;DDD
Miłych snów... wiesz, z dynią co to karocą była :DDDDD

Ach, Maryś... to Tobie dziękujemy za to, że jesteś. Ja wiem, że net to złodziej czasu i często siedzę przed kompem z wyrzutami sumienia. Ale jak trafiam na taki blog jak Twój - z przyjemnością pozwalam się okradać z tego czasu :-)

Napawam się Twoimi słowami...bo to w części jakby o mnie.... i kiedyś ...i potem...i teraz... tak jak ujęłaś... nie sądziłam, że byłabym w stanie kiedykolwiek prowadzić blog... i co, i jest, i żyje swoim życiem (i trochę też moim) od ponad roku :)

Kiedyś słyszałam taką opowieść - przypowieść ,która mówi o tym ,że wszystko jest po coś ale my w zasadzie ani nie mamy na to wpływu ani nie wiemy po co ,bo to ciąg bez końca a wynik nie jest nam do niczego potrzebny. Mamy sobie po prostu być i tyle. Nieraz mam wrażenie ,że się coś dzieje , dzieje ,żeby mogło się stać coś.Ważne jest ,żeby umieć się temu dzianiu ponieść a nie opierać i nie pytać dlaczego?Ja takim dziwnym przypadkiem ( a ktoś powiedział ,że przypadek to jeszcze jedno imię Boga czy Losu jak ktoś woli)poznałam mojego męża. To wszystkie rzeczy , które się wtedy działy ,działy się dokładnie po to, a co dalej to nie dociekam. Niech się dzieje. Myślisz ,że ja tu znalazłam się bo sobie to przemyślałam ? Maryś , ja nawet konta nie umiałam sobie założyć a jednak dałam radę . Jakieś moce mnie natchnęły. I nie wierzę,że po nic.Po prostu po coś.

Tak Maryś.. tak.. właśnie jest tak, że czasem nie wiemy co nam przypadki te życiowe chcą powiedzieć, czego dodać nam, z czego okraść.. czym nakarmić.. Intuicyjnie brniemy w coś, czując, że to się tylko dobrze może skończyć :-) Ja tak mam. Kocham pisać. I dlaczego ja tyle czekałam na ten mój blog?? Dlaczego?? że jak ja wcześniej nie wpadłam na to?? no jak? A może czas nie był ten.. może jakbym wpadła wcześniej to by nic nie wynikało z moich tamtejszych emocji.. Więc ja też wierzę, że po coś to jest. Że po coś w ogóle i po coś w tym właśnie momencie. I że ty mi z nieba spadłaś też jest po coś :-) Ja to wiem :-)
Ps. piękny obraz z szuflady... piękne kolory.. :-)

No i ja podpisuje sie rowniez pod Twoimi slowami...
Nie wierze w przypadki. Wierze, ze gdzies nasz los jest zapisany i prowadzi nas los kolejnymi drogami... raz autostrada raz droga waska, na leb na szyje z dziurami po kolana jak u J. Twardowskiego...
I jak ja bardzo wierze, ze wszystko sie dzieje z jakiegos powodu. Czasami az mnie to smieszy bo ja w kazdym nawet totalnie absurdalnym zdarzeniu potrafie doszukiwac sie sensu, tego drugiego dna ukrytego...Ale wiem, ze tak jest latwiej... Zamiast skupiac sie na smutkach ja szukam odpowiedzi na pytanie w jakim celu tak sie wlasnie dzieje...Kiedys przeczytalam, ze jak nie umiemy znalezc odpowiedzi na jakies wydarzenie, nie umiemy nadac czemus sensu, moze warto poszukac tej odpowiedzi w ludziach obok nas?? Moze w nich ta odpowiedz...
A ja wciaz szukam swojego miejsca w tym blogowym swiecie... wciaz jakos czuje, ze to nie jest do konca tak jakbym chciala zeby bylo. Ciagle cos zmieniam i dodaje i usuwam i analizuje i analizuje i analizuje:) Zasypiam z mysla, ze jest dobrze a sie budze z mysla, nie no jednak cos mi tu nie gra:) Mam nadzieje, ze w koncu zaskocze:):):) jedno jest pewne: WY !!!!! Jest to dla mnie bezcenne, ze moglam poznac Ciebie i inne dziewczyny tylko dlatego, ze postanowilam pewniego majowego dnia dodac cos w swoim zyciu:)

♥Maryś♥... dziękuję, że jesteś :))

Ach Marys zawsze czytam z piszesz z taka radoscia i tak po swojemu,no kocham ta Czarodziejke:****.........................wiesz jeszcze rok temu nie wiedzialam co to blog,czasem zajrzalam,o pomyslamam ciekawe czy to trudne i zaczelam sie bawic na calego,uzaleznilam sie od Was:***********..................pomaranczowo,dokladnie,dynia jak dynia,ale ciesz sie ,ze nie jestem Twoja sasiadka,te czary ktore robisz w domu takie jednorazowe i niepowtarzalne oryginalne jedyne w swoim rodzaju,no tak krotko wynioslabym polowe mebli z domu haaaaa,ten blat co unosi ta dynie pomaranczowa jest odjazdowy:P

Maryś moim zdaniem to jeden z najlepszych Twoich wpisów na blogu. Popieram w 100% - każde Twoje słowo jest także moim słowem :) Nie wierze w przypadki, nie jesteśmy "czarna masą" zmierzającą donikąd. Choć często spotykają nas rzeczy przykre, smutne i zupełnie nieprzewidywalne to prędzej czy później dowiadujemy się dlaczego nas to spotkało i jest w tym sens oraz logika.

Piękne i mądre słowa:)Dziękuję Maryś, że jesteś:)

Dobrze że ten los cię tutaj rzucił Maryś kochana;-))) Ranek zaczynam od kawy i laptopa, zerkam do wszystkich co nowego sie wydarzyło, zdarza sie że przejmuje się zaistniałymi sytuacjami, a gdy mam gorszy czas to ładuję tutaj akumulatory;-))) Dziękuję że jesteś;-))) Uwielbiam twoje wpisy!

Fajnie to opisałaś!Super!

Nic nie dzieje się bez przyczyny....Nawet jeśli długo do tego dochodzimy, odnajdujemy sens pewnych zdarzeń, sytuacji - nawet jeśli są smutne...
Pięknie napisałaś, możemy się pod Twoimi słowami podpisać:)
I śliczne dyniowe fotki:)
Uściski

Nic już mądrzejszego nie napiszę ponadto, co zostało tu napisane... Ten świat blogowy nabiera sensu dzięki takim osobom, jak Ty. Piękny wpis, ten i cała reszta :)

My, kobiety mamy podobny stosunek do świata, z tym, że Ty opisałaś to w fantastyczny sposób:)A dynia, jak to dynia , jest piękna, pomarańczowa, jesienna:) Ty zrobiłaś świetne zdjęcia tej dyni :)))))pozdrawiam

a ja wierz a,że naszym życiem rządzi czas i przypadek...ale tylko czasem:)))..ja przypadkiem jakies 2,5 temu znalazłam pierwszy blog...a potem już włączyła sie świadomość..i fajnie jest trafić na takie miejsca jak twoje:)))))))))))))

A my lubimy być z Tobą Maryś...:)<3

Ja też do blogowego świata raczej nie zaglądałam, a tym bardziej nie myślałam, że będzie kiedyś dla mnie tak ważny. Mówią, że internet jest bezduszny, a ja właśnie tu swą duszę odnajduję i lepię...
Dzięki, że jesteś, Maryś :)
PS piękna ta zamyślona kobieta...

Ile świadomości i zaufania w tym prostym pytaniu "dlaczego?". Bierzesz to na co masz wpływ, zostawiasz to na co nie masz wpływu. Z tego wszystkiego budujesz swoje piękne życie. Pięknie:*

Nic nie dzieję sie bez przyczyny.Ty trafiłaś tu a dzięki temu Ja trafiłam do Ciebie i dowiedziałam że można kipieć energią jak makaron:)))czego chyba mi brakuję:)nie makaronu oczywiście ale energii:)))))Prawdziwa złota rączka z ciebie,nie wiedziałam że drutami operujesz:)
Piękna dynia ,a ten stół jakby stworzony dla niej.To twoje dzieło???

Bardzo się cieszę, ze tutaj jesteś :) Ja też nigdy nie myślałam, że to dla mnie. Jak sama widzisz, chyba jeszcze do końca nie jestem przekonana, ciągle się waham ;) Niemniej jednak jest tu jakoś tak... inaczej. Może nawet bajkowo. W normalnym swiecie niewielu jest tak miłych i życzliwych sobie ludzi... Miłego dnia Kochana! :* Buziaki

Witaj Maryś
No ja też jestem tego zdania, że nic w naszym życiu nie dzieje się bez przyczyny:)
Wszystko jest gdzieś zaplanowane:)
Pozdrawiam słonecznie

No doprawdy uwielbiam Twoje zdjęcia. Zdecydowanie mają coś w sobie. Miłego dnia i samych pozytywnych zdarzeń:-)

Czas płynie,umierają nam bliscy,zmieniamy się,spotykamy tych właściwych i tych nie bardzo fajnych...ot przypadek to? Na pytanie dlaczego rzadko pada odpowiedź. Chyba poprostu takie jest życie :) Pozdrawiam i zapraszam D.

O jak się cieszę, że jednak jesteś :)
I podpisuję się nogami i rękoma pod tym co napisałaś. Różnica jest tylko taka, że ja jakieś 2 lata zaglądałam na niektóe blogi, z podziwem, z nutką zazdrości, że tak pięknie można pisać, tworzyć. Ale sama w życiu bym nie uwierzyła, gdyby ktoś mi powiedział, że zostanę bloggerką :D Ja? Absolutnie! Że niby po co, z czym? Ja jestem przecież taka nudna! I zamknięta w sobie ;) Ale, może jak piszesz, los sprawił, że jednak jestem :) I to była bardzo dobra decyzja :) I zgadzam się z kolejną rzeczą: w realnym świecie tak dobrych i życzliwych ludzi się nie spotyka :)
Buziaki

hahahahaha jakbym siebie słyszała hahahahahaha

Dokładnie Maryś "przypadek to chwila, kiedy Bóg pragnie działać incognito", a co do blogosfery, to też byłam zdania, że to nie dla mnie, a teraz cieszę się, że można spotkać tu tyle osób o podobnej wrażliwości :),
trzymaj się cieplutko i pamiętaj, czy się śmiejesz i zarażasz nas swoją miłością do świata, czy pragniesz zaszyć w najmniejszym kącie w szafie, jesteśmy duchowo z Tobą ;)

Ja też odnalazłam siebie w Twoich słowach :)Miałam pędzić dalej w codzienność, a przysiadłam i spokojnie kawę wypiłam delektując się każdym napisanym słowem.
Serdeczności przesyłam:)
A Zadumana piękna jest.

To ja dziękuję że jesteś, bardzo mnie to cieszy;)
Ze mną było po troszku inaczej choc nigdy nie myślałam o blogowaniu, nawet nie bardzo wiedziałam jak to się odbywa, nawet myślałam że się za to płaci;P bardzo spontanicznie, nie przemyslanie załozyłam, piszę i nie żałuję, choć były i zdarzaja się chwile zwątpienia i choc faktycznie czas zabiera, jest jak narkotyk bo uzależnia... nawet jesli kiedys zniknę wiem że wrócę!!!
Każdy Twój wpis( i nie tylko;) zmusza mnie do refleksji za co Ci dziękuję;)
Pozdrawiam Cie ciepluteńko♥

Ten komentarz został usunięty przez autora.

Nie ma przypadków, też tak myślę... Wszystko jest po coś. Cieszę się więc, że trafiłyśmy na siebie nieprzypadkiem :)))
I ciekawa jestem dalszej historii Pomarańczowej Pani Dyni :)

Twoje wpisy ...... uwielbiam, daja takiego pstryczka aby sie zastanowić .............

Nie wyobrażam sobie teraz blogowego świata beż Ciebie ;* jak zaczynałam to już tu byłaś, jesteś teraz i mam nadzieję, że nadal będziesz upiększać rzeczywistość, bo ja tego potrzebuję, z potrzeby piękna , z potrzeby Twoich nietuzinkowych komentarzy , zabawnych błyskotliwych - tylko Twoich. ;) A dyna piekna wygląda na całkiem dużą, czyżby na zupkę ? Pozdrawiam

lubię jesień na pomarańczowo

Jak ja się cieszę, że ja Twój blog odkryłam... Jak ja lubię te Twoje słowa czytać, analizować to Ty nawet sobie nie wyobrażasz. I jeszcze te zdjęcia zaskakujące, piękne jak wisienka na torcie bo już o malunkach to nawet nie wspomnę bo bym i tak nie dała rady swojego podziwu w słowa ubrać... Cudnie tu u Ciebie Maryś, ciepło tak, dobrze, że blogujesz i nieważne jaka droga Cię tu przywiodła, ważne, że jesteś...

Dynia jest niezastąpiona w tym pomarańczu swoim :-)))

Ja zaczęłam pisać bloga o kotach przypadkowo,
nie pasowały mi na innym blogu tematycznie
i trzeba było coś z tym zrobić :-)))

Alż prowadzenie bloga to też życie :] w koncu trzeba mieć jakieś hobby, żeby w życiu nie oszaleć. :]

Bo matematyka jest prosta: tyle ile mi prowadzenie bloga odbiera czasu – tyle oddaje mi dobrej energii do kwadratu!
Marys kochana Ty moja dla mnie matematyka byla zawsze zgroza, zmora, koszmarem moich snow... ale ta matematyke UWIELBIAM, dokladnie sie pod tym podpisuje... i dziekuje, ze jestes:)))
buziaki!

Bardzo ale to bardzo podoba mi się Twoja matematyka :) I masz rację, to ile czasu odbiera nam blogowanie, tyle oddaje z nawiązką dobra, radości, wspaniałych ludzi....ach....
Wiesz FAJNIE ŻE JESTEŚ MARYŚ <3 :*
No i w 100% się zgadzam że wszystko w życiu jest po coś, na coś i że nie ma przypadków...ot po prostu tak miało być, bo los tak chciał :)
A dynię uwielbiam, za kolor, za smak......
Buziaki i miłego dnia :*

Czytam ten post... i normalnie mógłby być moim... wszystko mogłabym sama napisać! Fajnie, że jesteś, że mogę to przeczytać i pomyśleć ... tak, tak to jest! Pozdrawiam
Piękna akwarelka.

moja przygoda podobna jest ...
i czasu brak, zajęć moc, pracy ... a jednak zaglądam, czytam, uśmiecham się jak głupia do ekranu ... hihihi teraz też ;) czas to myślę owocny, bo pobudza, zmusza do myślenia, tworzenia, do uczuć ...
Oj Maryś, a co ja będę więcej pisać ... dobrze że jesteś :*

To ja może najpierw do obrazu się odniosę ... PIĘKNA dbałość o detale Maryś ... cudownie malujesz :)))

A teraz do treści :)))
Cytuję: "Gdyby mi ktoś kiedyś powiedział „będziesz prowadziła bloga” roześmiałabym się z parsknięciem „no coś ty, ja?” Ja nawet blogów nie czytam."
Wiesz ... kilka lat temu powiedziałabym dokładnie to samo ... kilka lat temu ... :)))
Teraz już nie, bo teraz wiem, że świat jest pełen hobbystów, którzy każdy wolny czas poświęcają na tworzenie czegoś nowego, swojego, oryginalnego ... a blogi pomagają im to pokazać innym :))) I to jest fascynujące :)))

:)))) Uśmiecham się ,bo dziś pomarańczowo czyli dyniowo czy tam brzoskwiniowo. Te kolory pokochałam w momencie kiedy poczułam jak wiele ciepła potrzebuję. Ta miłość bardzo mnie zaskoczyła, ale jest i jej nie odrzucam :))) Wzruszyłam się czytając tego posta, jak już zauważono, prawie każda z nas może to odnieść do siebie. Ja też bym w życiu o blogowaniu nie pomyślała i ciągle liczę straty i zyski i jak się okazuje zysków więcej niż strat... Dlatego bardzo się cieszę ,że tak się stało ,że ja również uczestniczę w tej bajce :))))

Ależ musisz się cieszyć na widok tylu komentarzy! Bo przecież właśnie dlatego jesteś i piszesz. Piszesz pięknie i dla nas piszesz! A ja uwielbiam podczytywać, pomyśleć i potem zastanawiam się jakie to różne życia ludzie mają. A do Ciebie kocham zaglądać! Choć czasu mało, brakuje go często, choć oczy się kleją i spać by się poszło chętnie.
Fajnie że jesteś!

Ja też nie wierzę w przypadki, a już po samej ilości komentarzy możesz mieć odpowiedź, po co tu jesteś:)))
I ja też bardzo się ciszę, że Cię poznałam! Nieczęsto spotyka się takich ludzi...

Zgadzam się z moimi poprzedniczkami, gdy w duszy smutek, czy radość miło jest zajrzeć Tu do Ciebie gdzie zawsze sieci słoneczko, gdzie znaleźć można otuchę, wspomnienia, to co w życiu ważne i nie ważne, co czasem przecieka nam przez palce a Ty to zauważasz. Niech te komentarze utwierdzają Cię w przekonaniu, że Twój blog postał w ważnym celu, jakim? dla każdego w innym, ale równie ważnym.

oj ja widze z enie tylkko ja nie wierze w przypadki ... według mnie dzieje sie coś po to aby nam dac albo dużo do myślenia albo nas poprowadzic albo coś innego ...
a ja uwielbiam czytat te twoje teksty zawsze jest cos w nich takiego czego nie da się opisac

zdjecie cudne pozdrawiam ciepluteńko

Ja sama do dziś nie wiem kiedy, po co, jak i dlaczego zaczełąm pisać...co prawda nie pisze jakoś dużo, często i wylewnie...część spraw mam dla siebie po prostu...ale cieszę sie że tutaj jestem...

Dynia smakowita ale ta komoda(chyba) na której ona stoi ma zjawiskowy kolor:)))

Pięknie napisane jak zwykle zresztą. Twoje posty czyta się tak lekko i przyjemnie, jak co najmniej dobrą książę ;) Bardzo to głębokie, co napisałaś.

Maryś jak Twoje słowa mnie koją i ocieplają. Miałam też dylematy z tym blogowaniem, ale jestem tu dzięki Malince i Alicji. dziękuje im za to bardzo. Dzięki temu poznałam wspaniałych ludzi. Mogę się podpisać pod Twoimi słowami jeśli pozwolisz - ja, ich trzech i pies. Piszesz tak wspaniałym językiem, że Twoje słowa chłonę jak gąbka wodę. Dziękuję.

Maryś masz racje! wszystko jest po coś...:))
Ty dla nas ;) My dla Ciebie ♥
Uwielbiam Twoje posty :*
Pięknie przedstawiłaś swoja dynie ;)
pozdrawiam
Ag

kochana, zabrzmiało to jak testament lub pożegnanie?!

Maryś,te Twoje słowa...musiałam sie odezwać...choć przeciez byłam i jestem z Tobą mimo mojej żałoby i bólu...
Ta Piekna Zamyślona ...przecudna i tak mi bliska; jej smutek,melancholia,żal i tęsknota jest teraz także moja;łzy, pustka i nieustanne pytanie "dlaczego"...
Trudno mi wierzyć i zrozumieć,że tak miało być...,że samotność i cierpienie zaprocentuje i zaowocuje ...w przyszłości...że wszystko ma sens i przypadek nie istnieje...może i prowadzi do pełni życia ale na razie odsuwam od siebie logiczne myślenie i trwam... w zadumie, smutku i bezdechu...
Bez Ciebie, bez Didre,Jyoti i Ystin nie mogłabym...dziękuję,ze jesteście..
i taka mała prośba ode mnie i SHADE
.......Modlitwa......

Tak to prawda...
błądzę w ciemności....
jak ślepiec...
Idę ulicami......
wielkiego miasta...
i widzę tysiące dusz...
a jedna piękniejsza.....
od drugiej....
W deszczu łez..
słyszę modlitwę....
o lepsze jutro...
o chusteczkę
do łez...
o to......
gdzie inna dusza.....
szczęśliwsza......jest.....
Na mojej ulicy
widzę tyle samotności...
I.....martwe dusze.....
błądzące drogą życia
i rzeką zapomnienia....
Modlitwa......
o czyste serce......
na mojej drodze...
serce w kamieniu.......
czy zaklęte .....
w krysztale...
prawdy...
Proszę Cię.......
nie zamykaj ...
nigdy mojego serca..
w żadnym szkle....

całusy
dorcia

Byłam tu rano, ale nie zdążyłam nic napisać... Jak dziewczyny czuję troszkę jakbyś napisała o mnie. A z tym, że dostajesz czas spędzony z nami jako energię to zgadzam się całkowicie!!

Po to tu chyba jestem czasem :)))

Buziak!

Maryś - jak ja się cieszę, że już nie ma kiedyś, że jest TERAZ i mogę czytać Twoje piękne słowa. Dziękuję:-)

Łał, mocne! I to jak! Widać to zresztą po komentarzach, w których padło również wiele pięknych słów. Dobrze, że jest ktoś kto potrafi ubrać uczucia/odczucia w słowa, dzięki którym sporo osób choć na chwilkę się zatrzyma i zaduma :)

Ślicznie to napisałaś i samą prawdę... jak widać, nie tylko o sobie, ale i sporej części nas :)

Śliczniusio to napisałaś kochana, że przeczytałam na jednym wdechu ;)))
no nie mogłaś nie mieć bloga bo bum w życiu nie wiedziała, ze jesteś ;)))
oby tak dalej, a dyńka całkiem oldscool !
buźka !

Maryś Łobuzie :) Co zrobiłaś z banerkiem Candy, że zniknął z naszych blogów? "hę"? :)

i jak dobrze, że sprawy się tak obróciły, że Jesteś TU :);-)
Bardzo głęboka treść, czytana przeze mnie jednym tchem :)
Zdjęcia są świetne, oddają niesamowity klimat... Toskanii, Pozdrawiam :)

Co dzień to inny kolor ;> te pomarańcze na ekranie dyniowe mi przywiały na myśl Halloween, lampki i słodkości. Ah ta jesienna depresja, półmrok i chłodne wieczory... refleksje same pchają się do głowy.
"Dopóki tutaj jesteś, ważne jest kim jesteś" Cieszymy się, że jesteś właśnie tu ;))

Dziękuję Ci Aniołku, ja wiem, że jesteś :)*

Pięknie napisane i pięknie oprawione - wspaniała akwarelka :)

Och Maryś, to ja Tobie dziękuję, że Jesteś!
Jesteś dla mnie wszystkim, promykiem słońca, radością życia...
Zawsze czytam Twoje posty po dwa, trzy razy...to co ja myślę, Ty w swoim poście opisałaś.
Mimo licznych obowiązków zawsze znajdujesz czas aby napisać komentarz...
Maryś, za to też Ci bardzo dziękuję!
Serdecznie pozdrawiam

Pożyczyłam sobie Twój wzorzec, zrobiłam równanie i wyszedł mi taki sam wynik jak Tobie Maryś :). Pięknie napisane ...

Piękny blog. Prawdziwą frajdą będzie go obserwować :)

Och Maryś, dobrze,że zaczęłaś blogować, że jesteś tu,że delektować się tym co robisz i jak piszesz...
Hmmm, gdyby mi ktoś kiedyś powiedział,że będę tworzyć jakiekolwiek rękodzieło ( uważałam się za beztalencie i do dziś nieraz nie wierzę w siebie), to bym nie uwierzyła... Gdyby mi ktoś kiedyś powiedział,że odważę się pokazać to co zrobię, a tym bardziej blogować, tym bardziej nie uwierzyłabym... A jednak to robię i daje mi to mnóstwo radości, choć często jest we mnie niepokój i oczekiwanie..., czy na pewno się spodoba...To mój odrębny świat;) I cieszę się,że jego cząstką jesteś Ty:)*
Ps Ostatnio uczennica wyjęła "Sekretny Tajemnik" i zgadnij czyje grafiki tam znalazłam? Ależ to cudowne uczucie:) Buźka

Piękna akwarela jak wszystkie Twoje. Ja przekonywałam się do bloga ponad rok, a potem... niedługo rok blogowania ! Ale podoba mi się w tym świecie i fajnie spotykać tu takie osoby jak Ty. Moja dynia pozdrawia Twoją :) I zapraszam na owieczkowe candy.

Pieknie napisane... a akwarela wzbudza zachwyt!

Twoje posty są zawsze takie romantyczne :)

jak dobrze, ze czytam wszytko co piszesz.. moje słowa nie płyna tak pieknie... ale dobrze, ze jesteś...

Wszyscy cię wychwalają to ja też dołączę ty zdolniacho :) pięknie napisane, pozdrawiam :)

no wchodzę, a tu 156 komentarzy :D hihi
z ust mi wyjmujesz pięknymi słowami co myślę :) też nie wierzę w przypadek (no chyba że w taki przez duże "P" :)) z resztą wiesz - łucznik i sówka najlepszym przykładem. A moje blogowanie od Ciebie wyszło i dziękuję. Na razie jeszcze się nie otwarłam. Tylko okiem obiektywu ujawniam powoli dookole me i się nim dzielę. Zobaczymy, może coś z tego wyjdzie pozytywnego jeszcze.
Dięki Maryś! Ściskam mocno mocno mocno :)

Maryś, Maryś... chciałabym być taką dobrą gosposią, jak o mnie mniemasz, ale tak nie jest :-( A wekowanie w tym roku całkiem przespałam (oprócz tej aronii, ratującej honor mój). Ale wpadłam na pomysł jak zapełnić spiżarnię domowymi przetworami, luknij w mój dzisiejszy post :-)

I ja dołączam się do grona wielbicieli ...zaczytuję się bez końca :))

Też uważam, że wszystko jest po coś. To coś na pewno będzie miało znaczenie kiedyś tam i sami czasami nie dostrzegamy powiązań. A one są :) Dobrze, że nas los tak targa po różnych miejscach, w jedne wracamy częściej w inne rzadziej, ale zawsze z tego pobytu coś w nas zostaje. Z mojego pobytu na Twoim blogu pozostają nie tylko piękne obrazy w głowie, ale i też chwila refleksji :) Co bardzo lubię :)
Ściskam

i ja wierzę, że nic nie dzieje się bez przyczyny, choć czasem poterzeba czasu, żeby tą "przyczynę" dostrzec i też zawsze myślałam o blogowaniu "a niech inni to robią", a tu proszę tak się wciągnęłam, że teraz ani myślę przestawać, choć czasem chęci brak, niemoc jakaś, ale zawsze potem euforia z kilku komentarzy, słów otuchy...więc warto!:)

Nawet nie wiesz jak ja się ciesze ze moge do Ciebie zagladać :)

ten fragment komódki - DOKŁADNIE przypomina mi moje meble jeszcze z panieńskiego pokoju. Robione byly na zamówienie, białe z przecieranymi motywami dekoracyjnymi właśnie w turkusie!!! :))) były i są piękne, ale ciągle stoją w pokoju u moich rodziców ;) ślicznie Ci się ta Twoja udała, nawet dynia pyszni się na niej pomarańczowo! Maryś - ta piękność na obrazku jest smutna, ale też chyba na coś wściekła, rozżalona... obyś Ty zawsze promieniała uśmiechem i przekazywała go dalej, tak jak robisz to teraz :))))

Dobrze że jesteś :** że blog istnieje. Dla mnie osobiście to magiczny świat w który się zanurzam, pełen barw, ciepła, radości. Nieraz jak zaglądam do Ciebie to taka pozytywna energią bije. Wszystko ma swój cel, miejsce, czas, może faktycznie jest tak że nie widzimy tego w danym momencie a los szykuje dla nas odpowiedź. Ja w życiu bym nie przypuszczała że będę prowadziła bloga, nawet ich nie czytałam. Wiem że wiele jeszcze prze mną jednak wiem że warto,a Ty jesteś jedną z osób które dają ta moc, wchodzę czytam, zachwycam się i wszystko jasne.... :*

Nic bez przyczyny...kazdy po coś ?Jasne jesteś po to aby ubierać w słowa to co ja przełykam tylko...

We wszystkim ci pomoge moja gwiazdeczko :))))
Jka wpadam do Ciebie to czuje sie jak w kopalni zlota....normalnie nieziemsko :))) i uwielbiam to :)))
Kissssssssssssssssssy pomaranczowe :)))

Maryś - to ja Tobie dziękuję, że jesteś, za to że dzielisz się z nami swoimi przezyciami i tak pięknie je ujmujesz w słowa. Dziękuję za te wszystkie piękne rzeczy, które pokazujesz, za Twoje wspaniałe rysunki, pełne ciepła fotografie i całą tą pozywtyną energię, którą przez swoje posty i komentarze przekazujesz. Dziękuję i pozdrawiam gorąco:)

bardzo smutna postać, bardzo. Blogowanie, po trosze nie wyobrażam już sobie nawet mojego blogowania bez twojego, to już takie sprężenie, wpadnie czytanie, otwieram swój pisze odpisuję i zawsze tu muszę zajrzeć.
Taka kolej rzeczy. I też nie wierzę w przypadki, albo jak to mówią przypadki rządzą światem i chyba właśnie coś w tym jest. Wiec pisz, bądź marnuj na nas czas, bo bilans zawsze wyjdzie dodatni.

...Nawet nie myśl o tym, by swoją przygodę z blogiem przerwać:) Sama widzisz ilu osobom byłoby smutno. Trudno. Będziesz blogować do końca świata i jeden dzień dłużej:):) Misja taka.
Ja tez daleka byłam od tego Świata, ale to właśnie ten On daje mi największego kopa do podejmowania coraz to nowych wyzwań:):)...i leczy troszeczkę z kompleksów:)

"Przeznaczenie znajdzie sobie drogę". Szukało i znalazło, a my, blogowe kobitki stałyśmy się sobie bliskie.Nie znamy się,ale myślimy o sobie, martwimy się, cieszymy się razem.
Wergiliusz miał rację:))

zdaje sie ze wkraczam w rodzine tak dobrze się znacie ale wobec takiego posta nie da sie poprostu przejsc dalej równiez wyrazic chce ile te słowa wywołały u mnie emocji teraz wiem ze nie byłam tą jedyną widzac i czytajac Was tutaj mylilam się i dziękuje ja też :)

Portret- piekny, delikatny, zachwyca subtelna kreska. Foty- bardzo ciekawe, szczegolnie polacznie pomaranczy i blekitu- moje ulubione;-)) Wspaniale, ze dzielisz sie z nami swoja wrazliwoscia, dobrze, ze istnieje blogosfera;-)

Ja się bardzo cieszę, że masz tego bloga. I wraz z całą rzeszą zaglądam tu z radością.
I muszę przyznać, że bardzo mi pomogłaś, kiedy zaczynałam pisać swojego. Twoje słowa były zachętą, potwierdzeniem. że jest odzew. Bo przecież blog żyje także przez ludzi, którzy go odwiedzają.
Więc rzeczywiście, nic nie dzieje się przypadkiem.Pozdrawiam już jesiennie, niestety.
A ten Twój czas dla nas absolutnie nie jest zmarnowany.

Obrazek bardzo fajny, taki eteryczny, ale z nutką tajemnicy ;)
Ale co do przypadków się nie zgodzę, bywają takie, które nie są 'dlaczegoś', nie mają żadnego uzasadnienia i na pewno nic dobrego z nich nie wynika. I dużo bym dała żeby się nie zdarzyły. Nigdy. Nikomu.
A pomarańczowy kawałek tęczy też miałam dyniowy :)

Znalazłam Cię tutaj: http://magnolia-craft.blogspot.com/

Kiedyś - jakbym o sobie czytała (tylko bez malowania!). Potem...TERAZ... i te teraz jest NAJważniejsze Makaronku Matematyczny ;D
Ściskam Ciebie ooo TAK :*