Dziecięce pierwsze podobieństwo - lustro zachowań, które przejmujemy obserwując Ich - dorosłych. Ile by do nas słów nie mówili – my papugujemy gesty, zachowania. Czasem upodabniamy się na wzór ideałów, które wyszukujemy mniej, lub bardziej świadomie  u bohaterów (z książek ;).
A potem… Potem szukamy podobieństw w ludziach bliskich. Szukamy ich w lubieniu, gestach, w sposobie mówienia, w zachowaniu, w postrzeganiu świata, w dźwiękach, kolorach, smakach i wrażliwości. Otaczają nas ciepłym kocem bezpieczeństwa. Sprawiają, że mamy wrażenie jakbyśmy znali się sto lat.

Wtedy jest nam bliżej. Wtedy to „nasza bajka”.
Zaczątek ma w domu, choć bywa  czasem na przekór domowi (ale dziś nie o tym). Tam zakorzeniają się pierwsze lubienia. Kiełkują w późniejsze sentymenty.
Tam buduje się nasza wrażliwość na świat.
Pierwsze pasje.
Pierwsze poczucie bezpieczeństwa.

Prawie się nie znamy. Nie widziałyśmy się nigdy – tyle, co na zdjęciach. Ale fotografia ma to do siebie, że jednych lubi - innych mniej, że pokazuje zatrzymaną w czasie chwilę, której realnie ludzkie oko nawet nie dostrzega, a te fotografie to tylko ułamek jakiegoś obrazu. Ważnego obrazu, bo przecież wbrew słowom: „dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze niewidoczne jest dla oczu” – to właśnie oczy decydują o tym pierwszym wrażeniu. Znam ją oczami. Przyglądam się. Przyglądam się obrazom w lustrze liter, które potrafi niebywale komponować w zdania.  Lubię ten stan zamyślenia w jaki mnie wciska. Lubię te nieme wzruszenia, które odejmują słowa.
Ona mi je wielokrotnie daruje. Słowami maluje też swój autoportret,
i pewnie o tym nie wie, że to właśnie ten obraz ze słów, wywołał we mnie najwięcej poruszenia (mimo, że urody mogłaby pozazdrościć jej niejedna gwiazda – oczywiście mam na myśli te na niebie ;)

Bo ja się nim lubię zachwycać. Pomiędzy jednym oddechem, a drugim - Achhh. Najbardziej pięknem drugiego człowieka, ale też pracą jego rąk i wyłuskaną z tego energią. Zachwycam się pokonaną barierą, przełamanym oporem, kolejnym krokiem, odważnie podjętą decyzją. Pokłady siły jakie w sobie kryjemy bywają niewyczerpane.
Zwłaszcza wtedy można poczuć ich bezmiar, kiedy ocierają się
o granice. Na granicy bezsilności, kiedy nam się wydaje, że najmniejszy podmuch wiatru nas złamie jak suchą gałąź - wtedy urasta coś ponad miarę wyobrażenia. Potrafimy się podnieść z kolan połamani i dalej dumnie, acz z pokorą patrzeć prosto w oczy światu. Nie, nie jestem połamana. Ale czasem mam dni gorsze, dni słabsze, dni bez pomysłu, troszkę bezradne.