Maryś, nie mogłaś trafić w lepszym momencie :)
Kocham Cię za to! :*

Ehhh to miłe. Tylko czasem tak trudno o tym pamiętać. Walka o bycie lepszym, bogatszym, piękniejszym od innych chyba zastąpiła pierwotną walkę o przetrwanie.

Być sobą i to akceptować to jest ważne :)

no tak
"u sąsiada trawa zawsze zieleńsza"

Piękny obraz !

Kochana jesteś .... wiesz?

Poruszyłaś ważną rzecz...! Zgadzam się z każdym słowem, które napisałaś:) Porównywanie jest zgubne i do niczego dobrego nie prowadzi. I co ciekawe, dzisiaj na swoim blogu zamieściłam taką tabliczkę ze słowami Buddy: Nawet jeśli przejdziesz cały świat, nie znajdziesz nikogo, kto zasługiwałby na miłość bardziej niż ty sam.
A grafika cudna!!!

Rację masz, masz zdecydowanie. Czasem niestety się zapomina o tym uszytym na naszą własną skalę i miarę życiu, które jest dla nas idealne :) I czasem, choć takie nam się nie wydaje, okazuje się, że jest szczytem marzeń kogoś z boku...
Uściski ogromne!

Piękny (choć Ona smutna) obraz :))
Maryś zawsze tam gdzie nas nie ma jest lepiej ;))) tak mówią... ;)
Ja nieidealna, ale JA , ale szczęśliwa , bo staram się dostrzec dobre strony ..., choć czasem ciężko , ale kto powiedział ,że życie jest łatwe ...
Cieszę się i cieszmy się z tego co tu i teraz w koło tyle pięknego się dzieje i my jesteśmy piękni i nasz dom...
buziaki
Ag

A ja całe życie byłam porównywana.. a jak już mnie przestali porównywać, to porównywałam się sama. I wpadłam w depresję i musiałam się rozwieźć. Aż w końcu spotkałam KOGOŚ, kto codziennie mi udowadnia, że jestem jedyna w swoim rodzaju, że jestem cudna i to, co robię jest cudne. Choć przypalam makaron (bo ja makaronowa, nie ryżowa ;) ) I dziękuję Bogu, że są tacy ludzie na świecie. Jak On. I jak Ty :)
Buziaki wielkie!
PS.. a ta grafika.. mmmmmmmmmmmmm..... mimo, że smutna...

Maryś Kochana pozostać sobą w dzisiejszych czasach ... ciężko, bo innym być ciężko i bronić tych swoich przekonań ciężko, ale warto ... i wcale nie trzeba być jak Ci naj...wszak ludźmi jesteśmy - niedoskonałymi ... a talenty jeden ma - inny nie ... nijak tego zmienić nie można ... smutek jakiś mi dziś z słów Twych i obrazu płynie ... słoneczka promyki wysyłam do Ciebie i ciepły uśmiech a i radości trzy kropelki, co to niedługo, w daleką drogę od domku się wybiorą ....:***

Ja przeszłam drogę.
Na której nie wiedziałam, miotałam się, wątpiłam, porównywałam, zawracałam... Widzę dzisiaj jak bardzo była ona ważna. Potrzebna.
I mimo że ten proces wciąż trwa, mimo ze ja często wciąż głośno muszę sobie powiedzieć, przypomnieć- nie ja tego nie chcę, bo tego nie lubię, bo są dla mnie ważniejsze rzeczy, mimo że do pionu muszę siebie ustawić wciąż co jakiś czas.
I mimo ze ten proces wciąż trwa ja już jestem spokojna. Pewna siebie. Swojej kobiecości. Pewna siebie jako matka. Z prawem do błędów i potknięć. Pewna siebie jako żona z nie zawsze zrobionym obiadem.
I dobrze mi z tym, dobrze mi ze sobą.
I już to mówiłam kilka razy, że wciąż bardzo zaskakuje mnie fakt, że ludzie po kilku ładnych obrazkach, wyciągają wniosek, ze im to nigdy dzieci nie chorują i pies się nie starzeje. Każdy ma swój nieidealny świat ale nie każdy wybiera o nim mówić czy pisać.
Buziaczki dla ciebie moja Ty kochana wróżko:) Kiedyś Iza Cię wróżką nazwała...I bardzo mi się to spodobało...
Cudownie piszesz.

No i po co komu garnki pitu pitu...wolę ten emaliowany:)

bardzo to wszystko o czym piszesz prawdziwe. niesety. sama ma taką sąsiadkę i przysięgam, że nic jej nie brakuje i ładna i zadbana, dom fajny, dzieci i mąż, a zawsze niezadowolona, zawsze zazdrosna. zawsze mówi do mnie "ty to masz dobrze, ty to masz fajnie" a ona zawsze sama taka biedna i nieszczęśliwa i zawsze jej źle. to siedzi w naszej głowie, nigdzie więcej.
a Ty piękną akwarelę zrobiłaś i cieszą się, że mogę ją obejrzeć :))

Smutna Dziewczynka:)
Wiesz, chyba najbardziej ze wszystkiego lubię ich oczy. A zaraz potem - dłonie. Te długie, delikatne palce, starające się uchwycić nieuchwytne...

"You've got your secrets
You've got your regrets
Darling, we all do."

z piosenki Brooke Fraser.
I, że jedynym sposobem przekonania się, że z każdym dniem rośniemy - jest przyjrzenie się sobie samemu z przeszłości, takiemu zielonemu jeszcze przy brzegach. Inni dojrzewają w swoim tempie, porę kwitnienia mają może nie w czerwcu, a już na początku kwietnia i liście wcześniej lub większe. I dobrze, bo

"Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
gdyby wszyscy byli silni jak konie
gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
gdyby każdy miał to samo
nikt nikomu nie byłby potrzebny"

:)

Słońce♥ a nie wiesz o tym ,że zupa zawsze!!!lepsza na talerzu obok choć z tej samej wazy rozlana...
Być sobą, nie zazdrościć i polubić siebie, mmmmm staram się.
Z bliźniakami tak bywa,że porównywanie jest jakby "naturalne", choć tak samo denerwuje i stresuje;
myślę,że czasem ktoś to robi w dobrej wierze, chce zmotywować (ile razy słyszałam on zrobił to a ty nie potrafisz, przecież...itd) i ile łez...
bardzo, ogromnie starałam się tego nie robić przy moich synach,od najmłodszych lat wpajałam im poczucie indywidualności, nie patrzą więc sobie na ręce, tak myślę:) Są zupełnie inni wewnętrznie choć podobni zewnętrznie :-)))
Tak!!! jesteśmy idealni, niepowtarzalni ...inni.I dobrze, bo byłoby okropnie nudno. trzeba czasem drugiej osoby by to zrozumieć i zaakceptować to co widzimy w lustrze, ja się tego uczę.
A tzw "wyścig szczurów" będzie trwał , niestety :-(((

Mało uśmiechu i radości w Twoich słowach,a i Piękna taka smutna...
/.../Jest na świecie ta­ki rodzaj smut­ku, które­go nie można wy­razić łza­mi. Nie można go ni­komu wytłumaczyć. Nie mogąc przyb­rać żad­ne­go kształtu, osiada cias­no na dnie ser­ca jak śnieg pod­czas bez­wiet­rznej nocy/.../
Uśmiechnij się Słońce i pomyśl,że ten przypalony garnek można oskrobać i na nowo...przypalić.
Kocham i całuję
dorcia

Przeczytałam i się zastanowiłam skąd to? chyba jednak z domu, od małego, popatrz jaka ona grzeczna, popatrz jak ładnie maluje, popatrz jak się dobrze uczy, ona ma 5, a Ty 3, ona zawsze czysta, Ty to się zawsze ubrudzisz itd itd od małego jesteśmy porównywani do kogoś "lepszego", ktoś nam jest stawiany za przykład żebyśmy my byli lepsi. A przecież nie będziemy, jesteśmy jacy jesteśmy, a później na "starość" powtarzamy, Jej się nie przypala, Jej się udaje, ona ma posprzątane i 3 dzieci i jeszcze pracuje, a ja nie umiem sobie poradzić z rozlaną zupą, ze śmieciami, z kurzem...
ta dziewczyna właśnie przypomina młodą kobietę, która była i jest nie doceniana za to co robi, bo nauczona jest, że to za mało!

Mimo łez taka piekna!!
Wszędzie dobrze gdzie nas nie ma...mnie nie zazdroszczenia wciąż uczy mój mąż...tak mój mąż nikt inny i ja sama sie uczę nadal i dzięki temu nie chcę być lub mieć tego co inni choć czasem faktycznie tak jak piszesz można się przyłapać, ale i to jest potrzebne by docenić czasem po czasie to co sie ma!!
Kochana moje idealnie nieidealna, dziękuje Ci, zawsze jestes kiedy trzeba!!!

Ja jak zawsze pesymistycznie patrze na wszystko, bo nigdy mi w życiu nie było łatwo...Gdzieś w dzieciństwie straciłam poczucie własnej wartości, i tak do dziś się z tym borykam, bo ciężko jest tak żyć...gdy zawsze ktoś jest lepszy, zdolniejszy, piękniejszy i ogólnie radzi sobie świetnie.....
I tak dzień po dniu walczę z całym światem i sobą samą.....Nie wiem kiedy uporam się z tym upiorem...nie wiem.
Ale zawsze mam świadomość, że nie głoduję, mam dach nad głową, włosy na głowie i dwie całkiem sprawne i troszkę zdolne ręce...więc czego nie mogę kupić to "se" zrobię...i już....Zresztą ktoś już mi kiedyś powiedział " Kaśka ty to zawsze wszystko sama musisz zrobić, choćby nie wiem co, i nikogo o pomoc nie poprosisz..."
Tak to już jest czasem...i chyba Maryś zagrałaś na jakiejś mojej wrażliwej strunie, bo pokusiłam się o takie wyznania...
Całuję Cię w ten przecudowny obraz :)

Święte słowa! AMEN :)

Nie czytałam poprzednich komentarzy...
Wpadłam na chwilę...
ale chyba każdemu z nas zdarzy się porównywać...
Wtedy na myśl przychodzą mi słowa mojego przyjaciela...
''Pamiętaj...zawsze jest ktoś przed Tobą...ale i za Tobą...
Doceniać...być wdzięcznym...tego się uczę cały czas...
Pozdrawiam...uśmiech zostawiam...nie idealny...nie holywoodzki ;)

Wiesz, najtrudniej chyba, to dać sobie prawo do "BYCIA SOBĄ"! Szczególnie, gdy inni ( często bardzo ważni dla nas ) ludzie nie chcą takiej - żony, matki, siostry, córki itd... Albo po prostu my myślimy, że nie możemy być sobą bo... on, ona, ono są ważniejsi... A ty chciałabyś, aby wszyscy oni bili szczęśliwi, aby im było dobrze... Bardzo łatwo wtedy zgubić siebie... i bardzo trudno jest potem siebie odnaleźć...
A jak już odnajdziemy... zdarza się, że tracimy bliskich nam ludzi... Ale nawet wtedy, mimo to WARTO ZAWSZE WARTO BYĆ SOBĄ. Jakie to szczęście i radość się odnaleźć - to tak jakby człowiek narodził się ponownie...
Maryś jak dobrze, że jesteś...i tak pięknie malujesz...

ta ona to ja, terza, z tym rozmazanym tuszem, tylko kolor oczu nie ten , ale czy to ma znaczenie ???

Bo w tym calym pedzie za czyims zyciem, mozemy zgubic siebie, zapomniec siebie, probowac oszukac siebie. Nawet jak dogonimy, dopedzimy, poskromimy, przeskoczymy...zero gwarancji jest na to, ze nam w tym bedzie dobrze. Ludzie sa tak indywidualni I pieknie rozni przeciez..a ciagle chcieliby byc podobni do kogos. Smutne to ale chyba nieuniknione. Bylo tak I bedzie chyba zawsze. Ja sie bardzo staram..I idzie mi niezle! Choc nie idealnie ;) pisze z telefonu I penie blad na bledzie bo jestem dyslektykim ;) buziaki Marysiu cudona :)

Święte słowa:)
Pozostanie sobą jest sztuką, którą człowiek się uczy całe życie:)
Od czasu do czasu, trzeba sobie przemówić do rozsądku;))
Dobrze, że o tym przypomniałaś...
:*

No cóż... zawsze wydaje mi się że nie ma już osób tak myślących... które chcą iść pod prąd, a nie być jak inni. Co by nie było - takich osób jest chyba coraz mniej. Owszem, zawsze znajdzie się coś co się porównuje, bądź patrzy się na to czy taka jest "norma"(nie lubię tego pojęcia, bo jest bardzo względne)... Ale grunt to szukać siebie, nie patrząc na to czy TRZEBA iść teraz na studia, bo wykształcenie wyższe jest niezbędne do pracy w McDonalds'ie, że pasuje mieć męża, stawiać na karierę... itd.itd.

Pozdrawiam Cię serdecznie! Podziwiam Twoje malunki :)

aj to musisz,że można być nieidealnym, super i że inni też mają pajęczyny po kątach i czasami ich kot zrobił zamiast do kuwety to obok? Kurczę ja to tak sobie myślę,ze każdy powinien przejść taki czas porównywań- tylko
cały problem polega,żeby szybko się zoriętować i wychodzić z tej gry, bo to nie życie tylko gra niestety. A doświadczenia są potrzebne. człowiek docenia każdy dzień i każde nabranie powietrza w płuca, ludzi.

Jak taka mala dziewczynka ,cieszę się każdego dnia, że rozpoczęłam moją przygodę z blogowym światem:) Poznaję tu tak cudnych ludzi jak Ty. Tak ładnie rysujesz, piszesz... zaglądam z rumieńcami na policzkach....nie zazdroszczę tylko podziwiam, podziwiam osoby, które mają talent...i każdym pozytywnym słowem, rysunkiem, wytworem własnych rąk i wyobraźni, podnoszą na duchu i rozsiewają pozytywne myśli...czasem smutne, czasem wesołe....zazdrość jest zła....potrafi zabić nawet największe przyjaźnie...a może to nie były przyjaźnie...a szkoda, ze ludzie zamiast szukać w sobie pozytywnych emocji, zazdroszczą czasem takich właśnie zwykłych rzeczy...nie umiem tak pięknie pisać, ale uwielbiam czytać, nie umiem pięknie tworzyć, ale podziwiam....cieszę się, ze poznałam Ciebie i wiele zdolnych ludzi tutaj...podglądając Was w tym blogowym świecie nie zazdroszczę tylko próbuję, bo skoro innym sie udaje, to może i ja spróbuję ...a jak nie to nic się nie stanie....bo każdy jest idealny, ale w innej dziedzinie...i tak jest fajniej, świat jest ciekawszy....ściskam Cię cieplutko:) obraz piękny!!!!

Czasami się można tak zagubić i tak poplątać że na nowo trzeba odkrywać siebie. Dziękuję Maryś:]

W dużej cześć jest to wina presji... coraz większych wymagań i oczekiwań... takie czasy i myślę że lepiej nie będzie... musimy być coraz lepsze, umieć dobrze się zorganizować... dobrze gdy kobieta zajmie się w 100% domem i jeszcze pracuje zawodowo i niech nie waży się narzekać że to za dużo... cholera (przepraszam za kolokwializm) ale wkurza mnie to niesamowicie... może z mojej własnej słabości, bo ja już nie ogarniam, a gdybym już pójdę do pracy to już całkiem nie ogarnę... ja też stoję pod ostrzałem presji... bo ona ma trójkę dzieci i w domu błysk, dzieci zadbane, obiad na czas, mąż zadowolony...a ja z jednym i nie wszystko zdążę zrobić... albo ona- sama z dzieckiem, pracuje, dziecko dowozi na dokształcanie, daje rade dziewczyna, a czy ja bym dała... albo jeszcze ona, pyszne ciasta piecze...i cóż z tego sobie myślę, gdy mnie ta presja dopada- ja może umiem coś co one nie potrafią, może one u mnie widzą coś co by same chciały umieć :)

Marys, a czytalas ksiazke "Art&Fear" (na polski chyba jeszcze nie przetlumaczono. Taka moja ziemia, gdy za bardzo sie wzniose na fali porownan.
Szkoly nie ucza, bycia szczesliwym., rodziny tez czesto o tym zapominaja....U mnie takie wychowanie pokutuje. Bebeluszki takie czasem blade na tle nowych-mlodych talentow. Ale jak mi kiedys napisala Lookarna "Dla wszystkich jest miejsce" ;) Ukochy z wietrznej Wyspy!

Marysiu obraz jest tak piękny ... jakbym patrzyła na siebie ostatnimi czasy :(
a to co napisałaś ... no cóż trafiasz w samo sedno ... ja też tak zawsze mówię żyj własnym życiem i nie mierz go cudzymi doświadczeniami. Jest to trudne ale życie jest wtedy lżejsze i piękniejsze ... sama prawda :)
jeszcze raz buziaki przesyłam

Maryś! O Maryś.... przeczytałam ten tekst już 5 razy chyba. Nad każdym słowem się dłużej zastanawiając... Niejednokrotnie się w życiu miotałam, chciałam to, za chwilę chciałam jednak tamto. I to chcenie we frustrację się prędzej czy później przemieniało i szczęście pryskało. I zawsze ostatecznie te same pytania, o których piszesz, sobie stawiałam, podobne myśli przez głowę przelatywały... A Ty w taką piekną kołderkę słowną je ubrałaś, że normalnie łzy mi się cisną do oczu... O Maryś! Ty Kochana moja!!!!

To wszystko trudne i o dojrzałości świadczy. Im człowiek starszy tym pewniejszy siebie i siebie samego lepiej znający. Idzie tą swoją wytyczoną drogą, co to sobie myśli, że najlepszą obrał. Idzie. Rozgląda się na boki, bo świata ciekawy. To tu ścieżka w bok, to tam. To tu jakieś światło, to tam pokusa "ale fajne!". I tak na początku to zbacza, szuka, zbłądzi czasem, ale z wiekiem już wie, że to tylko błyszczy, że może ciekawe ale jakieś nie własne i właściwie wcale niepotrzebne. Nabiera pewności co do swojej drogi, siebie wewnątrz i czuje się coraz pewniej. Jest doświadczony. Ale najpierw kawal życia trzeba przeżyć, czyli tej swojej drogi przejść, żeby po prostu poznać siebie samego. I wsłuchać się w siebie i ze sobą zwyczajnie pogadać. Pracuję nad tym i chyba trochę zaczyna mi to wychodzić...
Uwielbiam rozmawiać ze starszymi osobami, one zwykle to wszystko już wiedzą i nie zbaczają na obce ścieżki. Znają drogę.
Uściski, Maryś! :)

Oj tak, podpisuję się za Ewunią...lepiej trafić nie mogłaś Kochanie <3
Buziaki wielkie i serdeczne.
A rysunek Twój jak zawsze jest dla mnie idealny......Cudny wręcz :D

Jak Ty pięknie Maryś, potrafisz opisać taką zwykłość i prozę życia...i taką szarość i takie małe zazdrostki... i słabości...Bo przecież są, dotykają mniej lub bardziej...
Ja należę do osób, które raczej nie zazdroszczą..., jak ktoś ma lepiej, ładniej, to mu sekunduję... Wiem jaka jestem, że do ideału mi daleko, żem roztrzepane jajco, ze ład i porządek to w zasadzie nie u mnie... i czasem chciałabym potrafić inaczej, zmienić to, ale trudno, nie wychodzi....ale może gdyby się udało mnie poukładać, to już nie byłabym ja? Strach pomyśleć:)
Ale się rozpisałam;)
Buziolki
Piękna akwarela...

Twoje i wszystkie ,poniżej Twoich,zapisane myśli mają w sobie tyle mądrości:) To ważne i wiemy , że tak jest i wiemy jak powinno być, ale gorzej z praktyką. Trzeba pokochać i zaakceptować przede wszystkim siebie, a wtedy świat wydaje się lepszy. A najważniejsze, to mierzyć siły na zamiary i żyć własnym życiem, a nie życiem innych:)Piękna akwarela, pozdrawiam:)

Mądre słowa, piękne obrazy :)

oj tak!! A mnie mój dziadek nauczył doceniania siebie - sam szkoły żadnej nie skończył a w tym był mądrzejszy niż nie jeden profesor. Zawsze przy oglądaniu mojego świadectwa na koniec roku mówił - żebym następnym razem miała choć jedną dwóje bo tak z piątkami to nudno!! I tak mam, że owszem jak widzę coś u kogoś fajnego - to owszem mogę pomyśleć że fajne...ale nie myślę, że ja mam gorsze. Trawnika wszyscy sąsiedzi nam zazdrościli ...ale ja ten trawnik opróżniałam ręcznie na kolanach chwast po chwaście...pracowałam na to itp..więc według mnie jak człowiek mniej będzie marudzić i będzie robić swoje tym mniej cudze rzeczy i sytuacje będą takie lepsze/ Kurcze przecież mieć się wszystkiego nie da , idealnym być - to nuda. Trzeba być dobrym człowiekiem. Nie ważne z jaką metką :) wszyscy są równi :)

Jak to dobrze, że jesteś :)

Pięknie to napisałaś...czytam i czytam...tyle tam wspaniałych słów...Buziaki!

Skąd to się wzieło? To spawką ego, jego szepty, jemu "ciągle mało" i nigdy nie będzie zadowolone. Dlatego tak ważne jest robić mu zimny prysznic i odrywać się od tego do czego ego jest najbardziej przywiązane, sobie ufać, siebie pytać. Mieć świadomość własnej niepowtarzalności i pamiętać, że właśnie w niej tworzymy własną ścieżkę- jedyną i niepowtarzalną. I nie możemy się z nikim porównać, co najwyżej tymi porównaniami bardzo ograniczać!
Maryś kochana moja nawet nie wiesz jak bardzo potrzebowałam dzisiaj Twoich słów, zaryczana kolejną remisją choroby, wyleczyłam się z wszelkich wyobrażeń ego, pragnąc tylko codziennej normalności. Tylko, aż, tak po ludzku.
ściskm mocno, bo cały laptop zaryczę, Buziaki Kochana:***

A ja w wyścigu szczurów na samym końcu... a zbiegiem życia wiem, że to nie chodzi o ten ładny dom (choć nie powiem, że nie chciałabym go mieć) syuper sukienkę, patelnię ceramiczną ;) tylko o inne cenniejsze w życiu rzeczy np. miłość i to zawsze za tym tylko biegłam i temu byłam wierna...
nie powiem że czasem się zdarzają porównania, bo każdemu się chyba zdarzają i trudno jest we współczesnym świecie BYĆ po prostu zwyczajnie, korzystać z każdego dnia jak z cudu, a nie MIEĆ. Ludźmi tylko jesteśmy...
Oj na ten temat możnaby dużo i nie wiem czy nie zboczyłam z tematu :P
Olać wszystkich zazdrośników i bufonów też olać. Żyjmy swoim życiem i dajmy z siebie ile się da, by go nie zmarnować dopóki trwa! I nie lecieć za czymś pustym, bez sensu...
Maryś kiedy do nas przyjedziesz? Tęsknię...

Czasem też łapię się na tym, że pływam w czyimś sosie. A dokładniej chodzę po cudzych ścianach, meblach, firankach. Oglądam zdjęcia i myślę, kurczę, ale to ładne! Ta biel, taki porządek, spokój. Może ja też tak powinnam? Może zamiast zielonych poduch białe lub lniane?
I wtedy krzyczę: cholera, nie! A gdzie kolor, gdzie to ciepło? Gdzie moje? MOJE! Czemu to ja nie mam lepiej tylko ktoś?
No właśnie. Tyle, że czasami wydaje się, ze jesteśmy jedyni, tacy pod prąd. Bo przecież wszyscy na około... A tu guzik :) Cieszę się Maryś, że przypominasz o tym. Że to MY jesteśmy wyjątkowi, a nie ONI.
Musimy tylko o tym pamiętać. I zacząć siebie doceniać ;)

Czyżbyś widział mnie dziś w lustrze? Po drugiej stałaś tronie? Dopiero niedawno zmyłam śladu tuszu z policzków....
A tekst pięknie napisałaś... i jakże prawdziwie, czasem samą mnie to zastanawia... taka pogoń, próba dorównania? tylko gdzie MY w tym wszystkim jesteśmy...?

Ja byłam wychowana w domu, gdzie wszystko musi być idealne " bo co ludzie by powiedzieli". Oznaczało to wiecznie sfrustrowaną, zmęczona i zabieganą mamę i zapracowanego tatę. Ja zaś zawsze byłam "przejmująca się" i chciałam sprostać oczekiwaniom otoczenia. W pewnym momencie chyba ... ja wiem?dorosłam?stałam się świadoma?... doszłam do wniosku, że jeżeli coś zrobię dla siebie albo poświęcę czas na spacer z dziećmi w letnim słońcu kosztem nieposprzątanego mieszkania, to nic się nie stanie, świat się nie zawali, a ja będę szczęśliwsza. Staram się być sobą, choć pewnie nie zawsze mi to wychodzi i czasami robię coś dla otoczenia, ale generalnie uważam, że bycie sobą powinno być w modzie, że trochę egoizmu wyjdzie na zdrowie. Pięknie to wszystko ujęłaś, a Twoja grafika jest cudowna i jak dla mnie całkiem na czasie.

Pięknie napisane....będę wracała do tego posta, za każdym razem jak zbłądzę.
Dzięki Maryś:)

dobrze, że tak ładnie to ubrałaś w słowa. Sama często muszę się o tych prawdach przekonywać, ale nie zawsze mózgownica załapuje (bo czasem serce nieroztropne rozprasza). Podobnie jest chyba z cierpieniem/chorobami... Każdemu (a może nie każdemu?) wydaje się, że nosi najcięższy krzyż na świecie, gdy tymczasem nigdy nie zamieniłby się z drugą osobą... patrząc z zazdrością na innych, nie doceniamy naszych małych radości, które dopiero zauważamy, gdy przeminą... człowiek uczy się tego całe życie. Jednym idzie to lepiej, drugim gorzej (hmmm... to właściwie też porównywanie) Wszystkiego dobrego Maryś, nawet wtedy, gdy jest źle!

Już nie raz się na tym złapałam... wstyd się przyznać? być może, ale takie życie. Lepiej mieć świadomość tego, że czasami trzeba sobie oczyścić wyobraźnię, by zapytać czy ja tego chcę, potrzebuję, lubię... łatwo się zapędzić... Ładanie to napisałaś, ba! bardzo ładnie. Ja nei umiem tak pisać ;). trudno, umiem inne rzeczy i choć bym chciała, to Tobą nie jestem. Ty za to sobą bądź, bo wychodzi Ci to znakomicie!!

Buziaki!

PS. Junior skończył pół roku, jesli masz ochotę go zobaczyć jest na blogu :))

Maryś, pięknie napisane. Warto sobie czasem przypominać takie prawdy...

Jest piękna ...

Prawda, sama prawda i tylko prawda!
Ty to umiesz pięknie słowami trafić w sedno. Idealnie;)
Pozdrawiam serdecznie:)

Maryś! W piękny sposób przedstawiłaś nam najprawdziwszą prawdę, od której chyba większość z nas ucieka... dużo by pisać w tym temacie, oj dużo:) Mam nadzieję, że kiedyś uda nam się przy pysznej herbacie o tym i innych ważnych ważnościach porozmawiać:*
Tulę!

Nic dodać nic ująć, trafiłaś Kochana w 10 (ale to już dla mnie normalne) :)
Na akwarelę patrzę i patrzę i zastanawiam się o czym ona myśli...

no ja też dzisiaj już taka rozmazana chodziłam....i wiesz, po tym poście, który musiałam drugi raz przeczytac teraz gdy Dzieć śpi, "upupianie" mi się skojarzyło....i czasami my siebie a czasami to inni nas tak upupiaja ....taką "gębe" dostaniemy i nosimy ją później jak brzemię..choć uwiera, doskwiera...i siebie odnaleźć to jedno, ale innym to wytłumacz???????????niemożliwe...no skoro Ty całe życie taka ambitna , taka odważna , taka zaradna itp...tak ten tekst sobie odebrałam, bo tak to u mnie teraz wygląda.....a ja wyglądam jak pani powyżej;)

...
Wszędzie dobrze, gdzie jesteśmy, bo to właśnie my,
Bez nas byłoby nam smutno i w ogóle wstyd.
Bo dopóki jesteś sobą, lepiej ci niż bez,
Ważną jesteś wszak osobą, gdyś w ogóle jest.
...
-taka piosenka z bajki, z dzieciństwa.
A dziewczyna z akwareli, dla mnie patrzy tak jakby właśnie na COŚ się zdecydowała. może nie jest do końca pewna czy to będzie "idealne(?)", ale to jest JEJ decyzja

Pięknie to Kochana napisałaś... Tez czasami się zastanawiam dlaczego tak jest... Dlaczego ludzie sięgają po coś odległe im bardzo mając inne "coś" blisko siebie... Przecież tamte "coś" nie musi być lepsze od tego ich... a nawet jeśli tak jest to czy to coś zmienia? Zmieni ich? Nas? I co oznacza słowo: lepsze? Oj długo by można się nad tym zastanawiać, ale wtedy łatwo można by zatracić w tym samego siebie...

Buziaki Kochana :*

Nie cierpie tego porównywania, ale czasem je mam, czasem sie zapędzę i porównuję, chyba z domu to jednak mam. Najważniejsze, że mam świadomość tego i umiem wychamować, zejśc na ziemię i zowu byc sobą w zgodzie ze sobą.
Pozdrówka!

sama prawda, w dodatku pięknie napisana, a 'portret' cudny :)

Prawda, prawda... Takie porównywanie się jest straszne... Jak to mnie zabija, całą radość z tego, co mam, co mi się w życiu dobrego przytrafiło.. Ja akurat wyniosłam to z domu. Do dziś pamiętam, jak słabo wypadałam w porównaniach z innymi dziećmi. I tak mi zostało do dzisiaj... Ja wiem, że oni chcieli dobrze, że to mnie miało zmotywować do zmiany, do pracy nad sobą, ale jednak.. nie tędy droga, bo nie da się z ryby zrobić małpy. Pytanie, co z tym dalej zrobić? Jak tu pamiętać, żeby się nie porównywać?...
Dziękuję za ten wpis i za przepiękne ilustracje :)

fantastycznie napisane:) cudowne:)

Masz rację zupełną! Ja również zazdroszczę tej i tamtemu tego i tamtego, a sama chodząc w wytartych dresach (bo tak mi wygodnie) nie zważając co inni myślą. Należy być sobą, by nie zostać słabo opłacanym aktorem prawdziwego życia. Ale mimo wszystko, uważam, że należy zazdrościć innym, by próbować czegoś nowego... by, być może, odkryć w sobie coś, czego dotąd nie znaliśmy...
Pozdrawiam cieplutko!!!

Ja tam nie wiem dlaczego tak jest, że każdy ciągle za czymś goni, ze próbuje komuś w czymś dorównać, że próbuje nie być sobą i dopasować się do innych ...
Mnie życie już nauczyło, ze nie ma sensu ... starasz się jest źle, nie starasz się jest jeszcze gorzej ... i teraz staram się tylko dla tych, dla których moje starania mają sens, dla tych, którzy potrafią je docenić ... i staram się dla siebie, żeby być dla siebie lepszą, żeby w swoich oczach nie wyjść na kogoś, kto w życiu niczego nie osiągnął... po to, żeby móc stanąć przed lustrem i powiedzieć do swojego odbicia - jesteś kimś ! Nie dla nich, innych - dla siebie.

Marys kochanie, zaraz napisze co myślę, ale najpierw muszę Cię strasznie przeprosić- i mi głupio okrutnie- bo właśnie sobie uzmysłowiłam, ze zapisałam się na cnady a banerka nie wkleiłam... sorki, sorki, sorki... na moje usprawiedliwienie mam jedynie fakt, że tak sie zachwyciłam tą technologią zapisu , ze... zapomniałam- i dopiero jak przypomniałaś o candy to do mnie dotarło co zrobiłam... już naprawione, ale późno... wybacz...
a co do porównywań- myślę, że żyjemy prawie wyłacznie w kontekście, ciągle potrzebujemy jakiegoś pkt odniesienia, rzadko kto ma taki silny wewnętrzny kompas, że nie oglada się na innych ( w dobrym i złym , niestety tego słowa znaczeniu) , ale żadne skrajności nie są dobre- ani ciągłe porównywanie ani życie bez ogladania się...
porównywanie mamy od najmłodszych lat: " Marzenka jest taka czysta, ona wogóle się nie brudzi, a TY?" , " Wojtus już dawno umie pływać, a Ty?" , "Madzia jeździ na rowerze juz od zeszłego lata, a ty?" i tak to leci, nieświadomie czasem sączymu w nasze dzieci system porównawczy i nie ma sie co potem dziwić...choć oczywiscie odgrywa to też dobrą rolę, zachęca do wysiłku, do zdobywania nowych umięjętnosci, doskonalenia się... w koncu nasze życie upływa wśród innych ludzi i oni zawsze bedą jakimś pktem odniesienia...życzmy sobie tylko niepopadania w skrajności♥

Witaj
Fajnie ujęłaś ten temat, który z pewnością nie jest obcy żadnej z nas:)
nawet mi...bo zdarza mi się narzekać na swój los, trudności, chorobę dziecka...itp itp
I wówczas dobrze jest przeczytać takiego posta:)
Dziękuję :)))
Ściskam:)

Oj często robię różne porównania...za często...wtedy łapię się na tym że zaczynam myślęc"po co mi to własciwie?źle mi jest tak jak jest?czy to mi się faktycznie podoba??itd" i staram się to zmieniać...staram...

Samo porównywanie się nie jest złe. Czasem nawet może nas natchnąć do dobrych poczynań, otworzyć oczy, poddać pomysł.Czytając blogi tak właśnie mam. Źle jest natomiast gdy doprowadza nas do frustracji, zazdrości ,jakiś działań wbrew sobie.Trzeba umieć mądrze korzystać tak jak ze wszystkiego. Z życia też. i nikt niestety nie zagwarantował nam ,że to łatwa rzecz. Piękne to dziewczę. I dlaczego ja taka nie jestem albo dlaczego ja tak nie potrafię namalować ? No nie i już. Całuski Maryś.

Och kobiety! to pewnie też po części nasza natura. Kobieta jak sroka,to by chciała i to. Jest jednak pewna ważna różnica między chęcią posiadania czegoś co jest dla nas wartościowe, a chęcią posiadania czegoś- bo to ma moja koleżanka.Fajnie by było, gdyby każda z nas, w sytuacjach gdy ktoś próbuje wciągnąć nas w ów "sos",potrafiła asertywnie skwitować: ja tego nie chcę,mam inny styl czy hierarchię wartości.
Pozdrawiam . Dorota

Maryś, tyle prawdy w tych Twoich słowach....oh...jak ja lubię jak TY mi te myślówy fundujesz!:)
....tak myślę, że ja też czasami tak się zapętlę...zapatrzę...tak bym chciała...i nagle uświadamiam sobie, że przecież mamy tylko jedno życie i tych kotletów, tych sukienek, tych domów, pięknych wnętrz, i wszystkich tych dóbr, o które tak zabiegamy (i nie chodzi mi tu o marzenia..tak jak i Tobie..bo to inna kategoria..)...nie zabierzemy....wszystko zostanie...niedopita herbata...talerz w zlewie...brak dzień dobry, czy dobranoc...
Dlatego cieszę się z każdej podarowanej chwili z moją Córką, z moimi Bliskimi, tym, że mogę tu pisać do Ciebie, że Cię tu odnalazłam...że mogę zasnąć nad kubkiem kawy....że słyszę muzykę, że słyszę śpiew ludzi i ptaków, że widzę piękną twarz mojej Córki...że żyję, że jestem...cieszę się :)
Mocno Cię przytulam!
Ola:)
P.S. Kochana czeka na Ciebie Wyróżnienie u mnie:)

Super to napisałaś.
Zapraszam :D

ja uważam ze jeżeli robi się coś co się lubi/kocha, jeżeli stara się żyć tak aby nikomu nie robić krzywdy przynajmniej świadomie to znaczy że człowiek powinien być szczęśliwy! Z doświadczenia wiem jednak ze ludzie są i będą zawistni bo jak piszesz ona tak maluje a ja nie, bo ona ma lepsze ciuchy niż ja bo one na niej ładniej leża. Czasami to bywa nam obojetne ale są dni kiedy mocno przytłacza.
Nie każdemu dogodzimy...
Poza tym piękne obrazy!!!! Żałuję strasznie ze nie zdążyłam na Candy :/ może uda się następnym razem.
W chwili wolnego zapraszam do siebie na www.pod-czworka.blogspot.com

e tam...
idealni są nudni i smutni
♥
piękna ona

Maryś, mądrze mówisz! Dopiero akceptacja siebie, swojej sytuacji, pozycji, wykształcenia etc. powodują, że stajemy się ludźmi spełnionymi i pogodzonymi, wówczas też potrafimy cieszyć się szczęściem swoim i innych ludzi.
A teraz idę ryczeć w poduchę, bo przegapiłam Twoje piękne candy :(((((((((
:***

Pięknie to napisane...

Haha brawo bravissimo ;) oda do Panny Anny czyli do Panny Kropki ;)ja zupełnie nie tak dawno zaczęłam patrzeć inaczej na siebie , stwierdziłam ,że jetem najpiękniejszą , najwspanialszą i najlepszą wersja samej siebie ! Przestałam się porównywać, bo nic to nie zmienia jedynie sznur sobie ukręcić i się powiesić by można, zawsze bowiem znajdą się tacy co są doskonalsi, zdrowsi, piękniejsi phi tam! ja na to! Phi! Sączę więc ambrozję ze swoich niepowodzeń, jem swój spalony budyń i całuję się ze swoim nieidealnym połówkiem, i żal mi tylko tych co mają więcej a ciągle im mało ciągle nie tak, przegapią swoje życie pędząc za czymś co każdy z nas ma tak na prawdę w sobie samym ;*

Świetne :) Do pewnego momentu myślałam, że to nie o mnie i nie do mnie, bo przecież nie myślę, że Ona ma lepiej, jakoś naturalnie przychodzi do mnie prędzej takie nastawienie: jak by tu zrobić aby poprawić swoją sytuację...
no więc myślałam, ze to nie do mnie napisałaś te słowa, aż przeczytałam "ja jedno i bałagan w domu.." Straszne :):):) Ale dobrze, że już nie w głowie :)
Maryś Ty jak piszesz to z serca więc trafić też musi do serca, nie ma wyjścia. Dziękuję Ci :)

no dobrze...przyznam się...nie daję rady i porównuję sie...i myślę...Qrczaki!! ale ona ma fajną figure...i to po trójce dzieci...oj jak ja bym chciała....ooo a ta jaka zgrabniutka:))...a ja nie...ja taka mała i gruba:(((...no i popatrzę se na jakies cwiczeni..pochrupię ciasteczka:))) hihihihi...ale poza tym to porównuje??? nie raczej patrze i myślę..czy ja tez bym tak umiała...chociaż trochę??...no to łup,cup ...biorę się i próbuje..i tworzę wciąz coś nowego...a czasem bałagan w domu przez to okrutny....ale co tam:)) to mój bałagan:)))rachu ciachu trzy minuty i pougniatam po katach....i wygląda,że czysciutko...hihihihi..a ile kalorii spale w tym szale upychaniu..potem odpoczne przy drutach...i pochrupię ciasteczka w nagrodę:))))..i popatrzę jakie inne fajne,zgrabne:)))))))

No i znowu masz rację:)Faktycznie tak rzadko potrafimy się cieszyć SWOIM życiem, własnymi talentami, Swoim "garnkiem"...Za to wciąż widzimy, jak bardzo innym dobrze. Na szczęście takie myślenie już coraz rzadziej mnie dotyczy, bo na starość zaczynam mądrzeć:)...i więcej widzieć. Nie wiem czy to wychowanie ( wciąż słyszałam: nie chwal się, raczej umniejszaj swoje zasługi, nie wychodź przed szereg itp...)czy fałszywie pojęta skromność, czy brak wiary w siebie...marnujemy czas na kolejne dołki, destrukcyjną zazdrość odbierającą chęć do działania. Pozbawiamy się indywidualizmu, oryginalności. Od dziś koniec z tym:):) A w każdym razie zaczynam nad tym pracować:)
Nie powiem dziś,że zazdroszczę Ci talentu malowania portretów w akwareli, tylko namaluję sobie coś od serca:) A Tobie powiem,że cudownie namalowałaś emocje:) Dzięki Maryś za mądre słowo:)

Nic dodac nic ujac Marys kochana! Ilez razy ja tak sobie myslalam, jak to jest z tym wszystkim ale... ja nigdy o nic zadrosna nie bylam, wrecz przeciwnie cieszylam sie/i ciesze z sukcesow, talentow innych, z ich malych i wiekszych radosci.. Niestety czasem w druga strone to nie dziala, wtedy sie dziwie... Jednak staram sie otaczac osobami, ktore czuja i mysla podobnie. Zdrowsza jestem wtedy:)) Buziaki!

hmmmmm....
Trzy razy czytałam Twój post, dwa razy Wasze rozmowy...
I choćbym się tu zaparła, że ja się do nikogo nie porównuję, to nie mogę, bo już czytając wsie komentarze pomyślałam sobie, że wszystkie jesteście ode mnie dużo młodsze i dużo mądrzejsze.
Większość z Was to dziewczyny spełnione, pewne siebie... a moje życie to ciągłe wyrzuty sumienia. Że nie jestem wystarczająco dobrą żoną, matką, gospodynią, kochanką... że wszystko mogłabym robić lepiej i że pewnie wszystkie robią to lepiej. Ten brak wiary w siebie mnie zabija. Nawet jak mąż mi powie, że jestem wspaniała, albo od córki usłyszę, ze jestem najlepszą mamą na świecie, to myślę sobie - a, mowią tak, bo pewnie tak wypada, ale na pewno myślą inaczej ...
Najbardziej czego zazdroszczę innym, to akceptacji siebie Ja nigdy się sobie nie podobałam i chyba nigdy siebie nie lubiłam.
A co do tego jaki wpływ mają na nas inne blogi :-) Też przez to przeszłam, ale z tego udało mi się wyleczyć.
Opowiem Ci na przykładzie kuchni. Kiedy niecały rok temu zaczęłam zaglądać do blogów - widziałam dużo ślicznych sielskich kuchni. Z serwetkami, podkładkami, słoiczkami, ziołami... z dopiskiem, że tylko taka "zywa" kuchnia ma duszę, że piszą to znawczynie piękna, więc wiedzą, co piszą... pomyślałam - Boże mój, a ja? a moja? czy moja jest bez duszy? A może ja nie mam duszy? czemu zrobiłam taką, a nie inną... byłam zła na siebie i na cały świat. A potem zobaczyłam kilka takich kuchni w realu. I owszem - moje pierwsze wrażenie - jak tu pięknie, jak tu swojsko :-) Wierzysz, że po kwadransie się dusiłam? Ja potrzebuję przestrzeni, ja muszę mieć wszystko pochowane, ja tylko w kuchni - laboratorium mogę życ, prosperować, bo inaczej mam w głowie chaos, wszystko mi przeszkadza, wszystko denerwuje. Stanęłam kiedyś w progu mojej nowoczesnej kuchni i ja przeprosiłam, że w nią zwątpiłam... I już nie pozwolę sobie wmówić, że nie znam się na pięknie.
O kurcze, ale się rozpisałam...
Ty to potrafisz zmusić do myślenia!

A mi sie wydaje...i tu moja mama zbesztalaby mnie za zaczecie zdania poprzez A tudziez JA ;)...ze w "cywilizowanym "swiecie w ktorym przyszlo nam zyc najwazniejsza jest rownowaga...we wszystkim!Sledze wiele fantastycznych blogow(pieknie urzadzone mieszkania,arcyartystyczne tarasy,ogrody,wiele pieknych rzeczy wydzierganych,uszytych wlasnorecznie...typu HAND MADE BY ....)pewnie ,ze chcialabym umiec pieknie malowac,czy miec artyzm w wielu dziedzinach tzw.rzemieslniczych ,nie mam, wiec...STARAM SIE osiagnac te umiejetnosci poprzez i dzieki Waszym blogowym tutkom,inspiracji na Waszych blogach przez ktore moge "tworzyc" moje wlasne tworki(zaczyna sie od inspiracji a konczy na tysiacach pomyslow opracowanych wedlug siebie) :)Zawsze wierzylam,ze jestesmy IDEALNIE NIEIDEALNE poniewaz w tym tkwi nasz urok :) P.S. Mam wrazenie,ze ONA(obraz) po przeczytaniu Twoich refleksji egzystencjalnych westchnela lekko "HMM" ;)

c u d n i e
cudnie tu u ciebie.........

Maryś Kochana, Ty wiesz jak ja lubię tu do Ciebie zaglądać... i wiesz jak lubię Cię czytać. Dziś doszłam do wniosku, że książkę mogłabyś napisać... poważnie mówię i się czasem nie śmiej!! Bo Ty Maryś piszesz tak, że człowiek musi przeczytać od deski do deski.... a nie jakieś tam pitu pitu!!! A słowa które napisałaś "Nie zamykamy już oczu, nie marzymy, nie szukamy SIEBIE w tym świecie - tylko za czymś gonimy, za czymś często NIENASZYM, nie o nas, nieswoim tylko tym pożądanym cudzym „obcym”, tym ładniejszym…" są idealnym opisem!!!! Dodam jedynie, że w dzisiejszym świecie zapominamy o akceptacji, która jest nam tak potrzebna!! Nikt nie jest idealny...ale jakoś tak się utarło, że każdy chce takim być... być idealnym i koniecznie lepszym od innych... Ja się uczę, że nie jestem gorsza tylko dlatego, że nie lubię i nie gotuje/ piecze wytworności...dobre co?;) Pozdrawiam Cię jak zwykle serdecznie i ciepło :)

Kochana Marysiu:-) Zajrzałam do Ciebie i aż oniemiałam- piękne słowa:-) Świadczy to o Twej pięknej duszy:-))) A ta grafika mówi sama za siebie...Pozdrawiam cieplutko:-) Monika.

.... gęsty sos, wyścig szczurów, pacynek .. wyścig pełen porównań i zazdrości - takie to banalne by zwolnić bo nie stracić siebie, by nie dać się tej pogoni porwać gdzieś w nieznane... wiecznie po coś , za czymś, sterta niepotrzebnych porównań... a przecież nie o kształt kotleta a o jego smak chodzi...
ahh ale bliski temat... wiesz dziękuje Ci za ten post że mogłam go przeczytać...
Walczę o siebie od lat i być sobą to NAJTRUDNIEJSZA sprawa w życiu ...



wolę szczery garnek ze zdartą emalią

bo jest sobą , bo bardziej przypomina prawdziwe dla mnie życie!

a świat pędzi jak oszalały ...

Trafilam do Ciebie Marysiu z,,polecenia" mojej siostrzyczki.Po przeczytaniu Twoich madrych slow a potem tej lawiny pozytywnej energii w slowach komentarzy,doszlam do wniosku,ze ten wirtualny swiat moze miec i swoje bardzo pozytywne strony!No bo wszyscy krytykuja brak umiejetnosci nawiazywania realnych kontaktow z ludzmi.
Bo nie potrafimy sie tak naprawde komunikowac,bo nie jestesmy soba,tylko kopia narzucanych nam wzorcow.
Ale Twoj blog i te wszystkie wspaniale kobiety tu piszace sa dla mnie dowodem,ze internet to dobrodziejstwo!No bo jak bysmy sie wszystkie mogly spotykac w tym zagonionym zyciu i tych odleglosciach?
A tak jestesmy z soba i to na baardzo wysokim poziomie!!
Sciskam Cie serdecznie::I do nastepnego razu!!

Jak tu pięknie! Jak ciepło i serdecznie! Jak w bajce.
będę zaglądać!

Czytałam wczoraj w Tosiowej Szafie, czytam dziś u Ciebie...
Obie tak pięknie piszecie o tym co... oczywiste a jednak ukryte przed tak wieloma oczyma...
Pamiętam ulubione powiedzenie mojej babci... "bo co ludzie powiedzą" Od dziecka się temu buntowałam...bo co mają powiedzieć... a jak nawet chcą powiedzieć to... Niech sobie mówią - może im się lżej na duszy zrobi, może się wrzodów żołądka NIE nabawią... a czy mnie to coś??
Nie... bo ja to ja i moje marzenia i moje życie takie sobie - nie idealne i moje błędy i moje sukcesy...
Czasami pytam o radę i pilnie słucham odpowiedzi, opinii, krytyki... od ludzi dla mnie ważnych - tych co to ze mną razem płaczą ale jak mi dobrze to podskakują z radości razem ze mną
Myślę, że przez ten mój bunt szczęśliwsza jestem... częściej się uśmiecham -choć nie zawsze stąpam po płatkach róż...
Dobrze mi po prostu.. ze mną ;-)))